İnsan hiç görmediği birini özler mi? , görmediği birine karşı hayranlık duyabilir mi?. Bu cümleleri yazarken dahi çekiniyorum çünkü sevgili peygamberimiz (S.A.V.) mi sıradan biriymiş gibi yazdığım düşüncesi içime düşüyor. 

Cevabım ise evet, özler. Hatta öyle bir özler ki, kalbinin en derin köşesinde taşıdığı hasret, her gün büyür. Bizim kalbimizdeki o hasret, hiç görmediğimiz halde Peygamber Efendimize (sav) duyduğumuz özlemdir.

Onu hiç görmedik. Ne sesini duyabildik, ne mübarek yüzüne bakabildik. Ama hayatımızın her anında O’nun izini görüyoruz. Bir dua ederken, bir selam verirken, bir çocuğun başını okşarken. O hep bizimle, yol gösteren bir ışık gibi yanımızda. 

Bazen aklım Veda Hutbesi’ne takılır ve derin bir hüzün duyarım. Sevgili Peygamberimizin o kutlu sözleri kalbime işler, içime dokunur. Rabbim, O’nu görme şerefine nail olmayı bizlere de nasip etsin inşaAllah.

Görmeden sevmek kolay değildir. Ama imanla gelen bu sevgi, kalbi öyle doldurur ki, başka hiçbir şeye benzemez. Biz biliyoruz ki, O, ümmetini sevdi. Bizleri görmediği halde “kardeşlerim” dedi. İşte bu söz bile kalbimize umut ve sevgi dolduruyor.

O’nu özlemek aslında daha iyi bir insan olma çabasına dönüşüyor. Çünkü O’nun ahlâkını, merhametini, sabrını ne kadar hayatımıza katarsak, O’na o kadar yaklaşmış oluyoruz.

Rabbim bizleri O’nun şefaatine nail olanlardan eylesin. Ve ahirette, yüzünü görmeyi, O’nunla aynı sofrada oturmayı bizlere nasip etsin. Amin bir sonraki yazımda görüşmek ümidiyle selametle...