Bugün sizlerle kendi objektifimden yakaladığım bir anı paylaşmak istiyorum. Ankara’da, 5. kattan izlediğim gün doğumu… 

Gökyüzünün turuncu ve pembe tonlarıyla şehre selam verişi bana her zaman umut ve huzuru hatırlatıyor. Güneşin doğuşu, sanki Rabbimizin ‘Bugün de yeniden başla’ deyişi gibi geliyor bana. Her gün doğumu yeni bir fırsat, yeni bir başlangıç. Belki de önemli olan, gökyüzüne bakıp bu mesajı hissedebilmek. Hava biraz soğuktu muhteşem bir his. Manzaraya karşı sıcak çayımı yudumlarken fotoğrafını çekmek istedim. Aslında nerede olduğunuzun pek bir önemi yok yaptığınız işten ne kadar memnun olduğunuz önemli belki şehir belki köy mutluysanız gerisi önemsiz. 

 Bu arada nedenini bilmesemde soğuk havayı daha çok seviyorum şuan bir seçim şansım olsa yaz mevsimini değilde kış mevsimini seçerdim. Lapa lapa kar yağması olsun o havalarda bir kahve içmek beni mutlu ediyor.Siz olsanız hangi mevsimi seçerdiniz ? yorumlarda belirtebilirsiniz. Sonra görüşmek dileğiyle hoşçakalınız.

İnsan hiç görmediği birini özler mi? , görmediği birine karşı hayranlık duyabilir mi?. Bu cümleleri yazarken dahi çekiniyorum çünkü sevgili peygamberimiz (S.A.V.) mi sıradan biriymiş gibi yazdığım düşüncesi içime düşüyor. 

Cevabım ise evet, özler. Hatta öyle bir özler ki, kalbinin en derin köşesinde taşıdığı hasret, her gün büyür. Bizim kalbimizdeki o hasret, hiç görmediğimiz halde Peygamber Efendimize (sav) duyduğumuz özlemdir.

Onu hiç görmedik. Ne sesini duyabildik, ne mübarek yüzüne bakabildik. Ama hayatımızın her anında O’nun izini görüyoruz. Bir dua ederken, bir selam verirken, bir çocuğun başını okşarken. O hep bizimle, yol gösteren bir ışık gibi yanımızda. 

Bazen aklım Veda Hutbesi’ne takılır ve derin bir hüzün duyarım. Sevgili Peygamberimizin o kutlu sözleri kalbime işler, içime dokunur. Rabbim, O’nu görme şerefine nail olmayı bizlere de nasip etsin inşaAllah.

Görmeden sevmek kolay değildir. Ama imanla gelen bu sevgi, kalbi öyle doldurur ki, başka hiçbir şeye benzemez. Biz biliyoruz ki, O, ümmetini sevdi. Bizleri görmediği halde “kardeşlerim” dedi. İşte bu söz bile kalbimize umut ve sevgi dolduruyor.

O’nu özlemek aslında daha iyi bir insan olma çabasına dönüşüyor. Çünkü O’nun ahlâkını, merhametini, sabrını ne kadar hayatımıza katarsak, O’na o kadar yaklaşmış oluyoruz.

Rabbim bizleri O’nun şefaatine nail olanlardan eylesin. Ve ahirette, yüzünü görmeyi, O’nunla aynı sofrada oturmayı bizlere nasip etsin. Amin bir sonraki yazımda görüşmek ümidiyle selametle...

Go Back - 고백부부

 Oyuncular

Jang Na-ra (Ma Jin-joo)
Son Ho-jun (Choi Ban-do)
Han Bo-reum (Yoon Bo-reum)
Jang Ki-yong (Jeong Nam-gil)
Heo Jung-min (Ahn Jae-woo)
Ko Bo-gyeol (Min Seo-yeong)
Lee Yi-kyung (Go Dok-jae)
Cho Hye-jung (Chun Seol)

İlk bölüm yayın tarihi: 13 Ekim 2017

Son bölüm yayın tarihi: 18 Kasım 2017

Bölüm  sayısı: 12

Kanal: KBS2

Türler: Romantik, komedi, Dram

Konusu;
Boşanmanın eşiğinde olan mutsuz bir çift zamanda yolculuk yapıp ilk kez karşılaştıkları üniversite günlerine geri dönünce kendilerini yeniden keşfetmeye başlar.. 



Benim yorumum;  

Bu diziyi biraz daha farklı yorumlamay düşünüyorum zira sinir olduğum noktalar olduğu için. Bazen hayat bize ikinci bir şans sunsa nasıl olurdu diye düşünürüz ya, işte bu dizi tam da bu sorunun etrafında dolaşıyor. Zamanı geri almak mümkün olsa seçimlerimiz değişir miydi, yoksa kalbimiz yine aynı yolu mu bulurdu?. Aklımda bu düşünceler var iken bu sorularıma yanıt oldu diyebilirin.

Bu sahnede resmen Chun seol a bayağı gıcık olmuştum :D.

En çok güldüğüm sahnelerden biriydi hepsi birbiinden komik giyinmişti. Spoiler vermeme gayreti içerisindeyim kendimi zor tutuyorum resmen ^_^ .
Go Dok-jae nin saçı gerçektende biraz farklı olmamış mı? bir çok k-drama izledim genelde kısa saç olurdu tuhafıma gitti :)

Bu dizi bana daha çok, ilişkilerde zamanla kaybolan küçük detayların değerini gösteriyor. İnsanların bazen “farklı bir hayat seçseydim” düşüncesine kapıldığını ama huzurun aslında paylaşılan anlarda olduğunun farkına varmamı sağladı.

Sizce geçmişe dönüp seçimlerinizi değiştirme şansınız olsa yapar mıydınız?

Yeni bir aya daha girdik. Eylül bana hep hem hüzünlü hem umut dolu gelir. Geçen ay biraz yorgunluklarım, iniş çıkışlarım oldu ama bu ayda yeniden toparlanmak, kendime yeni hedefler koymak istiyorum. Bu hedefleri belirledim geriye sadece uygulamak kalıyor.

 Hayatın koşturmacası içinde bazen ruhumuzun da nefes almaya ihtiyacı oluyor. Dünya işleri arasında yorulurken kalbimizi dinlendiren şey aslında Rabbimize yönelmek. Çünkü insanın kalbine huzuru veren tek şey, O’nu anmak. Ra-d Suresi 28 bu durumu çok güzel anlatıyor, Kalpler ancak Allah’ı anmakla huzur bulur.

Bazen bir ayet, bazen bir dua, bazen bir zikir, bazen de küçücük bir tesbih,  Hepsi bize aslında bu dünyanın yükünü tek başımıza taşımadığımızı hatırlatıyor. Ne kadar sıkıntımız olursa olsun, Allah’ın rahmeti her zaman daha büyük.

Bugün kendime şunu hatırlatmak istedim:

“Her dert geçici, her imtihan bir gün biter. Kalıcı olan yalnızca Rabbimizin rızasıdır.”

Rabbim imtihanlarımız da hayırlısıyla afiyetle kolaylıkla geçmeyi nasip eylesin kendinize iyi bakın selametle..