Selamm size küçüklükten gelen tatlı bir sevdamdan bahsetmek istiyorum.
Bir aşk var ki, ne zaman nerede başladığını hatırlayamam  ama içime kök saldığını, kalbimin ritmini değiştirdiğini bilirim. O da Beşiktaş.
Çocukluğum da alınan ilk fomamı hatırlıyorumda siyah ve beyazın muhteşem uyumuyla birleşmiş çubuklu forma idi severek giyerdim :)

Siyahı hüzünse, beyazı umut idi

Her maç günü yüreğimde bir kıpırtı, her golde gözümde bir parıltı. Beşiktaş sadece bir takım değil, çocukluğumun hayali, gençliğimin tutkusu, bugünümün yoldaşı. Sokak aralarında oynarken ismini bağırdığım, formasını gururla taşıdığım bir sevda bu.

Üniversite okuyorken maç olduğunda özellikle derbilerde toplanıp izlerdik hatta fenerbahçeli arkadaşım ilk 45 dakika da 3 tane gol yedikleri için maçı izlemeyi bırakmıştı ikinci yarıda ise bizimkiler ise gol yemeye başlayınca çok farklı bir maç olmuştu o günü hala hatırlarım ^_^ 
Bazen bir galibiyette gökyüzü kadar genişler içim, bazen bir mağlubiyette dünya küçülür, ama hiç eksilmez içimdeki sevgi. Çünkü Beşiktaş, kazanmak ya da kaybetmek değil sadece. O fedakarlığın, inancın ve onurun adıdır.

Bu sevda hep bizimle.

İnönü’de yağmurla ıslanmış bir gece, Vodafone’da ışıklar altında yükselen bir tezahürat. Her anı her saniyesi yüreğimin kıymetlisidir.

Seninle ağladım, seninle güldüm,

Seninle büyüdüm Beşiktaş her zaman bir sevgiyle devam edecek. 
Kendinize iyi bakın a dostlar bir sonraki yayınımda görüşmek dileğiyle sağlıcakla...

Selam bugün size Yalın’dan sıcacık bir şarkı bırakıyorum: Ben Bilmem.

Bazen insan hislerini anlatmakta zorlanır, kelimeler yetmez… İşte böyle zamanlarda şarkılar devreye giriyor. Bu parça da dinlemekten keyif aldıklarım arasında yerini alıyor biraz duygusal gibi biraz da sakin bir müzik. Geçmişin en tatlı müziğiyle sizi baş başa bırakıyorum bir sonraki yayın da görüşmek dileğiyle esen kalın. Keyifli dinlemeler dilerim!”

Selam ^_^, bugün sizlere geçirdiğim güzel hafta sonundan bahsedeceğim. Bir pazar klasiği olan günlük rutinleri halledip gezemeye çıkma fikri vardı aklımda. Acaba sahile mi gitsem yoksa doğaya mı gitsem düşünceleri arasındayken işlerimi bitirip.

Hafta sonunun yavaş akan saatlerinde, kendimi doğanın şefkatli kucağına bıraktım. Şehirden, insanlardan, karmaşadan uzak.
 Sadece ben ve önümde usulca akan bir su. Küçük bir dere değil bu sadece, sanki içimdeki yorgunluğa derman olacak bir huzur nehri gibi. Şırıltısı, kulaklarımda değil, kalbimin tam ortasında yankılanıyor.

Yanına oturmuşum, toprağın serinliğini bedenimde hissediyorum. Arkamda ormanın gölgesi var. Çam ağaçları heybetli bir sessizlik içinde yükselmiş göğe. Aralarına karışmış farklı türde ağaçlar da var, kimi genç, kimi yaşlı… Ama hepsi bir arada, hiçbirinin kimseyi itmediği, rahatsız etmediği bir uyum içinde. Doğanın adaleti bu: sessiz ama adil, sade ama derin.

Kuşların sesleri sanki içimdeki sessizliğe eşlik ediyor. Bir kısımı uzaktan, bir kısımı yakınımda… Rüzgâr ara sıra dalların arasından geçiyor, saçlarımı okşayan bir dost eli gibi hafif, yumuşak.
Her şey o kadar sade ki burada; zaman yavaşlıyor sanki.

İleride bir ekskavatör iş makinesi görüyorum, hareketsiz. Belki birazdan çalışacak, belki de doğanın dengesini fazla bozmadan, bir yol geçirmeye çalışacaklar buradan. İçimden bir his, doğaya kıymamak için çabaladıklarını söylüyor. Umut ediyorum sadece, bu güzellik hiç bozulmasın diye çünkü doğa her zaman kendini kolay bir şekilde toparlayamıyor zaman alıyor.

Kafamı kaldırıp baktığımda çamların arasından süzülen gökyüzüyle göz göze geliyorum. Gökyüzü mavi ama sessiz; doğanın nefesi gibi, ağır ağır ve huzurlu bir o kadar da oksijen bakımından zengin.
Kendime sorarken buldum, en son ne zaman böyle durup sadece baktım ? Hatırlamıyorum bile.

İşte tam burada, bu manzarada, bu huzurda bir şeyler eksik değil.
Kendimi tamamlanmış hissediyorum. Belki de ihtiyacım olan tek şey biraz sessizlik, biraz yeşil ve biraz suyun sesiymiş. Belki de hayatın yorgunluğunu atmak için ne uzun tatiller, ne lüks kaçamaklar yapmak gerekmiyormuş. Bazen sadece bir akarsu kenarında oturmak yetiyormuş.

İçim huzurla dolu. Bu anı yazmak, belki bir fotoğrafla ölümsüzleştirmek istedim. Ama ne yazarsam yazayım, buradaki sessizliği, suyun o naif melodisini ve ağaçların kokusunu tam anlatabileceğimi sanmıyorum. Yine de denemeye değer di. Çünkü bu anı unutmamalıyım. O mükemmel olduğunu düşündüğüm manzarayı aşağıya bırakıyorum sizce de çok güzel değil mi ? cevaplarınızı yorumlar da bekliyor olacağım :) bir sonra ki yazımda görüşmek dileğiyle esenlikler.

Kırmızı gelincikler bana hep bir cesaret hissi verir. Gösterişli değildirler ama bulundukları her yerde varlıklarını zarafetle hissettirirler. Sessiz ama güçlü bir duruş gibi. Tıpkı kalabalıkların içinde kendi rengini kaybetmeyen insanlar gibi.

Lila-mor çiçekler ise daha başka… Onlarda huzur, dinginlik, hatta biraz içsel yolculuk saklı gibi. Sanki “acele etme, her şey zamanla olur” der gibi başlarını hafifçe rüzgara bırakmışlardı.

Bir çiçeğe bakarken hayatı düşünebileceğini, geçmişine gidip çocukluğundaki bahar kokularını duyabileceğini bilirdim ama bugün o kokular içime işledi. Belki de bu yüzden doğayı seviyorum; çünkü o, bize unuttuğumuz duyguları hatırlatıyor.

Biraz rüzgar, biraz toprak, biraz da çiçek. Ruhun dinlenmek için başka neye ihtiyacı var ki?

Bu yazıya eşlik eden fotoğraflar, bir bahar sabahında yüreğime dokunan çiçeklerden oluşuyor ve onları sizinle paylaştım. Bir sonraki yazımda görüşmek üzere esenlikler diliyorum. ^_^

 Selam güzel insanlar,

Son birkaç gündür fark ettim ki kulaklarım hep türkülerde…
Oysa eskiden bu kadar sık dinlemezdim. Belki içimde bir özlem var, belki zamansız bir hüzün, belki de sadece ruhumun bir duraklama noktasına ihtiyacı var…
 Türküler böyle zamanlarda yüreğe en güzel dokunan şeymiş meğer.
Bir kelimeyle boğazını düğümleyen, bir ezgiyle kalbine nefes aldıran bir şey…

Bazen düşünüyorum da:

Neden bazı şarkılar değil de, bazı türküler içimize daha derin işliyor ?

Sanırım onlar hikâye anlatıyor…

Ve bizim hikâyemizi. Kimi zaman yarım kalmış bir aşkı, kimi zaman bir annenin yüreğini, kimi zaman da göçü, ayrılığı, suskunluğu anlatır.

Bugünlerde beni en çok etkileyen, kendimi bulduğum hatta rahatlatan huzur bulduğum türkülerden birkaçını sizinle paylaşmak istiyorum.

Belki sizin yüreğinize de dokunur:

• Neşet Ertaş – Çiçekler Ekiliyor
  “Her kelimesi bir iç geçirme gibi… Bazen bir sevdayı değil de, bir ömrü anlatır gibi.”
• Aşık Mahzuni – Dom Dom Kurşunu
  “Sözleri ağıt gibi, yüreğe saplanan bir sessizlik bırakıyor ardında.”
• Firdevs Ertürk – Hacel Obası
  “Biraz duygusal birazda öğüt veren bir türkü gibi usul usul hem kalbe hemde akla dokunuyor.”
• Ayfer Vardar – Yüce Dağ Başında Kar Boran Boran
  “Sözleri biraz ayrılık ve de hüzün verse de, ezgilerin o muhteşem uyumu adeta insanın içini rahatlatıyor diyebilirim.”

Bu türkülerin her birinde kendimden bir parça buluyorum. Bazen geçmişimle konuşuyorum, bazen sustuğum yerleri dillendiriyorum. İçimden geldiği gibi dinliyor, içimden geldiği gibi hissediyorum.

Belki de bu yüzden seviyorum türküyü… çünkü kelimeler değil, duygular konuşuyor.

Siz de son zamanlarda en çok hangi türküye tutuldunuz ? yorumlara ekleyebilirsiniz bir sonraki yazım da görüşmek dileğiyle kendinize iyi bakın selametle...

Selam arkadaşlar, Bugün size bir kış gününün içime işleyen huzurunu anlatmak istedim. Karlı bir sabah, camın ardından izlenen bir manzara… Bazen hayat durur, sadece bakmak ve hissetmek yeterli olur. İşte o anlardan biriydi, fotoğrafı çekerken zaman sanki durmuş gibiydi.

Böyle zamanlarda insan içini dinliyor, geçmişin izleriyle bugünün sessizliğini harmanlıyor.

Bugün koltuğun sağ tarafındayım. Arabanın içi sıcacık ama dışarısı karla örtülmüş…

Camın ardında bir hayat var; soğuk, mesafeli ama yine de güzel.

Aynaya bakınca kendimi değil, geçen zamanı görüyorum sanki.

Geçmişin yükünü, şimdinin sessizliğini ve geleceğin bilinmezliğini…

Kimi zaman her şey bulanık olur ya, tıpkı buğulu camlar gibi…

Ama sonra usulca silersin, içten bir nefesle…

Ve hayat devam eder.

Bugün belki yalnızım, ama eksik değilim.

Dışarısı kar, içim bahar…

Çünkü kabullenmek de bir tür ısınma şekli.

 Selam arkadaşlar,  

Gün batınca her şeyin bittiğini sanırız bazen.

Oysa tam da o an başlar sessizliğin rengi,

bulutların ağır ağır gökyüzüne hikâye yazdığı vakitler…

Ne sarı, ne mavi…

Arasında bir yerde, insanın yüreğine dokunan bir sakinlik.

Bu akşam yürürken yakaladım bu anı.

Ne müzik açıktı, ne de telaş vardı.

Sadece ben, gökyüzü ve kalbimin derin bir “oh” çekişi.

Paylaşmak istedim… Belki sizin de ruhunuza serin bir meltem dokunur.

Merhaba tatlı ve kalbi güzel insanlar! ☀️

Bugün size doğanın bize sunduğu en zarif ve etkileyici güzelliklerden birinden bahsetmek istiyorum: Mor salkımlı sümbül ağacı! İlkbaharda açan o salkım salkım çiçekleriyle adeta bir tablo gibi görünüyor. Eğer daha önce görmediyseniz, eminim ki bu yazıdan sonra gözleriniz onu arayacak.

🌿 🪻

Görsel Bir Şölen

Mor salkımlı sümbül ağacı, bulunduğu her yere romantik bir hava katar. Eski taş evlerin duvarlarını sararak nostaljik bir manzara oluşturur, bahçelerde ise adeta peri masallarından çıkmış gibi bir görüntü sunar. Özellikle rüzgarla hafifçe sallanan o mor çiçekleri izlemek gerçekten huzur verici ^_^.

Sabır ve Umudun Sembolü

Bu güzel ağacın açması için bazen birkaç yıl beklemek gerekir. Ama sonunda emeğinin karşılığını göz kamaştıran çiçekleriyle verir. Tıpkı hayat gibi… En güzel şeyler, sabırla bekleyenlerin olur. Bazen hemen sonuç almak isteriz ama mor salkımlı sümbül ağacı bize diyor ki: “Her şeyin bir zamanı var.”

🌱🌳🪻

Bana Hissettirdikleri

Bu ağacı her gördüğümde içimde bir huzur oluşuyor. Renkleri, kokusu ve zarif yapısıyla sanki insana “Sakin ol, acele etme, her şey yoluna girecek” diye fısıldıyor. Hayatın içinde bazen durup bu güzellikleri fark etmek gerek, değil mi?

Esen kalın! 🍃

Bir sonraki yazıda görüşmek üzere! 💫